Road trip: The way there

Als je reisgenoot na een tiental kilometer op een (overigens verbazend mooie) tolweg in het midden van nergens opmerkt dat het misschien best slim is om bij het volgende tankstation even te stoppen omdat het lampje is gaan branden, bestaat de kans dat het een avontuurlijke reis wordt. Als je op het punt waar de benzine echt op een kritiek punt is gekomen een bordje tegenkomt waarop staat dat het volgende tankstation over 30 km is weet je het zeker. Vooral als het volgende bordje zegt: “Hijacking hotspot for the next five kilometer. Do not stop!”

Op het randje van paniek (ik) besloten we (reisgenoot) de eerstvolgende afslag te nemen in de hoop dat daar misschien ergens een tankstation zou zijn. Huppeldepup-kraal heette het dorpje (als ik een goede kaart heb zal ik het nog eens opzoeken), het klonk als een klein gehuchtje en was een levendige township. Overal liepen mensen en overal stonden ook zelfgebouwde huisjes en hutjes. Zag er niet echt uit als een plek waar je graag zonder benzine kwam te staan. Net toen ik strategieën begon te bedenken om mijn telefoon ongezien uit de achterbak te kunnen halen om de wegenwacht te bellen was daar Een Tankstation. Ook het tankstation zag er niet uit als de veiligste plek op aarde. ’t Was er gelukkig wel druk. Heel veel mensen in de rij voor pinautomaten, heel veel rondhangende mensen en heel veel (heel veel!) auto’s in de rij om te tanken. Taxibusjes en gammele auto’s waren bezig om elkaar heen te manoeuvreren en ergens daartussen kregen wij het ook voor elkaar om de tank te laten vullen. Zig zag om de andere wachtenden heen konden we weer op pad. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een tankstation!

Een ander avontuur op de route was de weg waar geen strepen op stonden. Maakt het best moeilijk om op je eigen baan te blijven. Vooral wanneer de strepen op bepaalde punten vervangen zijn door lampjes in het wegdek. Disco-effect knipperende lampjes welteverstaan, die daardoor zo goed als kris kras lijken te zijn verspreid. Heel nuttig.
De mist was ook spannend, vooral rond het punt waar de ‘pas op voor overstekende nijlpaarden’ bordjes langs de weg stonden. Het leek ons er de avond wel naar om een nijlpaard tegen te komen.

Het nijlpaard bleef ons gelukkig bespaard (ik wil best een nijlpaard zien maar als ik kan kiezen dan liever niet midden op de snelweg) maar desalniettemin was de weg naar Nelspruit (waar we na lang zoeken ivm waardeloos kaartje het –erg mooie- hostel hebben gevonden dat werd bevolkt door een meisje uit Wales, een ontzettend dronken Amerikaan en Dude where’s my car’s Nelson – concentrating you’re not dudes - maar dan met baard) er een om over naar huis te schrijven. Bij deze.