Doggybags

Mama Octavia gaat zoals iedere ochtend even op de stoel tegenover mijn bureau zitten. Even uitrusten na de trap. Deze keer kijkt ze echter minder vrolijk dan gewoonlijk. Ze kijkt bezorgd. Ze vertelt hoe ze ooit, in de jaren zeventig nog, werkte voor een vrouw hier in het centrum van Johannesburg. “Ze vertelde mij altijd dat onze tijd zou komen. Toen wist ik niet wat ze bedoelde. Maar nu snap ik het. Het einde van de mens is in zicht…” Ze zucht diep en schudt haar hooft. “You and me, we will soon have to eat each other”.
Ze heeft het over de stijgende voedsel en olieprijzen. Vooral de voorheen goedkope maaltijden (pap, rijst) zijn bijna verdubbeld door de stijgende prijzen van brood, rijst en maismeel.
Voor mij betekenen de stijgende prijzen een keertje minder tanken of uit eten. Of mijn lekkere brood verruilen voor een iets minder lekkere variant. Voor sommige mensen echter betekent het dat ze mínder moeten gaan eten. Als je het goedkoopste voedsel niet meer kunt betalen, kun je alleen nog bezuinigen op de hoeveelheid.
Mama Octavia heb ik kunnen geruststellen door haar te vertellen van de vele nieuwsbrieven die mijn mailbox invlogen, stuk voor stuk oproepen van organisaties die oproepen tot actie tegen de stijgende voedselprijzen. Het stelde haar gerust dat er in ieder geval aan gewerkt wordt. Maar al die andere mensen? Hoe kan ik het voor mezelf verantwoorden dat ik ’s avonds een wijntje op het terras drink en pizza bestel omdat ik geen zin heb om naar mijn ommuurde huis te lopen en eten te koken terwijl de parkeerwacht tegenover het terras al sinds de ochtend niet meer heeft gegeten?
De oplossing die men hier heeft verzonnen (- andere mensen hebben dit schuldgevoel vast ook eerder ervaren-) zijn de doggybags. Elk restaurant heeft de vierkante of langwerpige containers (denk Big Mac) waarin je het eten dat je niet hebt opgegeten kunt meenemen.
De eerste keer is het een beetje gek om je kliekjes weg te geven, ik schaamde me dood om mijn twee stukjes koude pizza aan een parkeerwacht te overhandigen. Maar het is een manier om de welvaart in ieder geval een heel klein beetje te verspreiden. Het is ook wel een sport geworden om van alles een beetje over te houden en een zo appetijtelijk mogelijk geheel van te maken. Nu moet ik alleen nog leren om me in te houden en niet al mijn eten zelf op te eten omdat het zo lekker is (Had ik al verteld dat de speurtocht naar de ultieme chocoladetaart ten einde is? Hij bevindt zich hier in Melville) Zou ook weer schelen in mijn buikje (beloofd is beloofd, hij groeit echt.)