No black people. Small pets allowed
Door: Babeth
08 Mei 2008 | Zuid-Afrika, Johannesburg
No black people. Small pets allowed
“Secure cottage. No black people. Small pets allowed” Excuse me? Gelukkig ben ik niet de enige wiens mond open valt van verbazing over de advertentie die collega Dawu hardop voorleest. Haar huizenjacht duurt al minstens drie maanden, terwijl dat voor mij in een week gepiept was. Het vermoeden dat sommige huizenbezitters liever geen zwarte mensen op hun erf hebben wonen bestond bij mij al. Maar om dit zonder schroom op internet te zetten… en dan daar bovenop nog het verkiezen van konijnen of cavia’s boven een bepaald deel van het menselijk ras… het was genoeg om het gezellige moordverhaal (man bezwijkt aan aanval met hamer) dat ik aan het lezen was even helemaal te vergeten.
“Dawu, is this happening in 2008?”vraagt collega Rueben aan de andere kant van ons kantoor. “Is that there on your computer?” hij laat zijn gebruikelijke lijzige toon achterwege en windt zich op over de advertentie. “This reminds me of how people hate out there. They hate with such passion!”
Mijn mond valt nog verder open. Niet zo zeer om de laatste opmerking zelf, maar om de reactie daarop: collega Zandisile en collega Rueben barsten in lachen uit. Giechelen. En zuchten daarna diep. Ha, dat was lachen.
Lachen om pijn, respectloosheid en kwetsende internet advertenties. Misschien is dat ook wel de manier om er mee om te gaan. Collega’s om mij heen hebben een verschillende manier om met de resten van Apartheid en de afstand die er nog altijd tussen blank en zwart bestaat om te gaan. Collega Frank legt de zijne uit: Je moet het niet zien als haat, maar gewoon als een kwestie van niet willen. Het is gewoon zakelijk, ze richten op een bepaalde markt. Bovendien, je moet gewoon zorgen dat je hetzelfde denkt als zij. Ik wil ook echt niet tussen blanke mensen wonen. “That’s just the way it is”.
De discussie tussen collega Rueben en collega Frank blijft nog lang door mijn hoofd spoken. Frank lijkt het minst aangedaan door de advertentie. Ziet het als zakelijk ongenoegen en laat het hem niet teveel aanliggen. Vast de gezondste tactiek wat bloeddruk betreft. Maar het is een stapje in een griezelige richting: die van een samenleving waar bevolkingsgroepen volledig langs elkaar heen leven. Waar zelfs openlijk racisme wordt genegeerd.
Dan is erkennen van de absurditeit en daar heel hard om lachen misschien toch wel de beste oplossing. Collega Rueben is daar blijkbaar van overtuigd en sluit af met een opmerking die opnieuw luid gegiechel uitlokt (Collega Zandisille giechelt vaak) “The funny thing is, that this person is saying this in Africa. …Joh… Can I go into a lions den and say; I really don’t want lions here? Allow me to call it ridiculous”
En de persoon achter deze advertentie? “It’s not me, it’s my dogs. I have two German Shepards and they do not like black people.”
“Secure cottage. No black people. Small pets allowed” Excuse me? Gelukkig ben ik niet de enige wiens mond open valt van verbazing over de advertentie die collega Dawu hardop voorleest. Haar huizenjacht duurt al minstens drie maanden, terwijl dat voor mij in een week gepiept was. Het vermoeden dat sommige huizenbezitters liever geen zwarte mensen op hun erf hebben wonen bestond bij mij al. Maar om dit zonder schroom op internet te zetten… en dan daar bovenop nog het verkiezen van konijnen of cavia’s boven een bepaald deel van het menselijk ras… het was genoeg om het gezellige moordverhaal (man bezwijkt aan aanval met hamer) dat ik aan het lezen was even helemaal te vergeten.
“Dawu, is this happening in 2008?”vraagt collega Rueben aan de andere kant van ons kantoor. “Is that there on your computer?” hij laat zijn gebruikelijke lijzige toon achterwege en windt zich op over de advertentie. “This reminds me of how people hate out there. They hate with such passion!”
Mijn mond valt nog verder open. Niet zo zeer om de laatste opmerking zelf, maar om de reactie daarop: collega Zandisile en collega Rueben barsten in lachen uit. Giechelen. En zuchten daarna diep. Ha, dat was lachen.
Lachen om pijn, respectloosheid en kwetsende internet advertenties. Misschien is dat ook wel de manier om er mee om te gaan. Collega’s om mij heen hebben een verschillende manier om met de resten van Apartheid en de afstand die er nog altijd tussen blank en zwart bestaat om te gaan. Collega Frank legt de zijne uit: Je moet het niet zien als haat, maar gewoon als een kwestie van niet willen. Het is gewoon zakelijk, ze richten op een bepaalde markt. Bovendien, je moet gewoon zorgen dat je hetzelfde denkt als zij. Ik wil ook echt niet tussen blanke mensen wonen. “That’s just the way it is”.
De discussie tussen collega Rueben en collega Frank blijft nog lang door mijn hoofd spoken. Frank lijkt het minst aangedaan door de advertentie. Ziet het als zakelijk ongenoegen en laat het hem niet teveel aanliggen. Vast de gezondste tactiek wat bloeddruk betreft. Maar het is een stapje in een griezelige richting: die van een samenleving waar bevolkingsgroepen volledig langs elkaar heen leven. Waar zelfs openlijk racisme wordt genegeerd.
Dan is erkennen van de absurditeit en daar heel hard om lachen misschien toch wel de beste oplossing. Collega Rueben is daar blijkbaar van overtuigd en sluit af met een opmerking die opnieuw luid gegiechel uitlokt (Collega Zandisille giechelt vaak) “The funny thing is, that this person is saying this in Africa. …Joh… Can I go into a lions den and say; I really don’t want lions here? Allow me to call it ridiculous”
En de persoon achter deze advertentie? “It’s not me, it’s my dogs. I have two German Shepards and they do not like black people.”
-
08 Mei 2008 - 17:54
Heidi:
ik vraag je... wie wil er nou samenleven met een cavia... ;) -
20 Mei 2008 - 13:56
Annelies:
als je er zelf niks aan kunt veranderen, dan vind ik die humor wel geweldig -
25 Mei 2008 - 17:07
Gunter:
Dus colored people wel toegestaan dan ?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
