De beste klantenservice in de hele wereld

Thabo rijdt elke dag vanuit Pretoria met een groep jonge straatverkopers en een grote berg fruit, sokken en wanten in één auto richting het kruispunt van 4th Avenue en 6th Street in Parkhurst, Johannesburg. Buiten de spits al een rit van zo’n 40 minuten.

Waarom zo ver, helemaal met die benzineprijzen die al zes keer zijn gestegen sinds ik hier ben? En waarom iedere dag die file trotseren – die misschien nog wel een stukje erger is dan de Nederlandse…

Parkhurst is een welvarende buitenwijk, met een levendige straat vol restaurants waar Noordelijk Johannesburg uit eten gaat of langs de terrassen flaneert (onlangs zag ik op mijn weg naar huis een blond meisje in een jurkje waar Paris Hilton jaloers op zou zijn… bij een temperatuur van 3 graden!). Wat tot gevolg heeft dat de mensen die langsrijden veel geld hebben, en/of een goed humeur.

Maar mijn zonnige ochtendhumeur wordt niet veroorzaakt door de rijkdom in Parkhurst of de restaurants langs wiens terrassen ik me over de stoep probeer te wurmen. Het zijn de mensen op mijn pad die mij vrolijk maken.

Ter hoogte van het tweede plukje restaurants op 4th avenue kom ik iedere ochtend twee prachtig ronde Afrikaanse vrouwen tegen. “Hello baby! How are you?” vragen ze mij standaard. Of ze gillen het vanaf de overkant van de straat, waarna ze enthousiast zwaaien. Of ze fluisteren het terwijl ze een telefoongesprek voeren.

Een paar stappen verder ontmoet ik Brian, de voormalig dakloze blanke man die in de jaren tachtig uit Zimbabwe is gevlucht. Hij wandelt iedere ochtend ruim 20 minuten van de plaats waar hij slaapt naar Parkhurst om op een trappetje in de zon een boek te lezen, een kopje koffie te drinken of gewoon te genieten van de zon. Hij is altijd bezorgd of ik niet door ongure buurten zal wandelen vandaag, en of mijn jas wel warm genoeg is.

Aan het eind van mijn route steek ik het kruispunt met 6th street over. Ezekiel, de krantenverkoper van wie MMP iedere dag de kranten krijgt, loopt diep weggedoken in zijn grote winterjas te leuren langs de auto’s die voor het stoplicht wachten. Naast hem de vrolijke straatkrant verkoper, die hardnekkig Zulu tegen mij blijft praten. Omdat ik nog lang niet alles versta wat hij zegt weet ik helaas niet of hij mij zijn naam al verteld heeft. Maar een vloeiende “Goeiemorgen, hoe gaat het” en sinds vanmorgen “Het is koud!!” krijg ik er inmiddels wel uit.

Aan de overkant rent fruitverkoper Thabo heen en weer. Hij kent alle vaste klanten bij naam of bij auto (Voordat we op een ‘first name basis’ waren was ook ik “miss BMW”) en als het even kan ook bij hun favoriete fruit. Daarnaast onthoudt hij ook wanneer je voor het laatst iets hebt gekocht. “Sissie… you must have finished your naartjies (mandarijnen) by now… it has been to weeks since you bought them..” en heel even verandert de brede glimlach in een pruilmondje met puppy ogen.

Voor mijn neus staat dan ook een grote doos aardbeien. Ik kan slecht tegen puppy ogen. Vooral als ze afgewisseld worden met onvermoeibare vrolijkheid en vriendelijkheid. En ze ook nog mijn auto in de gaten houden – toen ik een paar weken geleden pizza ging halen om de hoek van kantoor kwam hij me achternarennen: “Sissie, sissie, don’t go, you forgot your car!”

Met verbazing zie ik hem iedere dag meer dan acht uur lang lachen, grappen maken en gesprekken voeren. Meestal tegen dichte ramen en ogen achter zonnebrillen die stoïcijns naar het stoplicht staren. Maar zo nu en dan zie ik iemand zijn elleboog uit het autoraampje steken om Thabo’s secret elbowshake te beantwoorden – zijn handen heeft hij immers altijd vol.

Konden ze zulke mensen maar achter het loket van Home Affairs zetten… dan zou ik een stuk minder opzien tegen het aanvragen van mijn volgende visum!