Guns ready

Twee weken geleden kwamen collega Dawu en collega Callies nogal knorrig op kantoor. Dawu was de vorige avond om negen uur thuis, Callies om elf uur – terwijl ze beiden om vijf uur van kantoor waren vertrokken. De reden? De ergste file in de geschiedenis van de Johannesburgse verkeersberichten.

Die file werd niet veroorzaakt door de stroompauzes waar energiebedrijf Eskom bekend om staat of door kapotte stoplichten. Die file werd ook niet veroorzaakt, zoals vorige week gebeurde, door een elf meter breed gat in het wegdek waar het boren van de ‘Gautrein’ treintunnel misging.

De reden voor de file was een staking van de gemeentelijke Metro-politie. Midden in de spits besloten zij hun onderhandelingen over arbeidsvoorwaarden kracht bij te zetten door de Nelson Mandela brug – het viaduct dat het stadscentrum met de Noordelijke suburbs verbindt – te blokkeren. SAPS, de nationale politiedienst, werd ingeschakeld om de orde op deze verbindingsweg te herstellen en zo ontstond een strijd tussen deze twee armen van de Zuid Afrikaanse wet.

Een gewapende strijd, welteverstaan. Nadat de eerste leden van de Metro-politie rubber kogels afschoten om hun collega’s op een afstand te houden, openden deze vuur met echte kogels. De forenzen die vooraan in de file stonden of waren uitgestapt om de laatste kilometers te voet af te leggen hielden zich schuil achter politieauto’s. Een zestal politieagenten raakten gewond.

De volgende dag wist ik niet waarover ik mij meer moest verbazen. Het feit dat de politie zich zo misdraagt of dat mijn collega’s zich bescheurden om het voorval en voornamelijk de file heel vervelend vonden.

Tot zich vandaag een nieuw incident aan dit rijtje toevoegde.

Net als in iedere andere welvarende buitenwijk wordt mijn wijk Parkhurst bewaakt door tientallen verschillende private beveiligingsbedrijven – waar Zuid-Afrikanen jaarlijks zo’n 46 biljoen Rand aan uitgeven. Ik herinner me hoe collega Sandra, die schuin achter mij woont, vertelde dat zij en haar man James altijd hun best deden om bevriend te blijven met de bewakers van hun beveiligingsbedrijf – het is immers best prettig om zeker te weten dat de mannen met grote geweren die de tuin instormen wanneer het alarm afgaat ook daadwerkelijk de mannen met geweren zijn die jou komen beschermen. Op alle muren in mijn straat zijn bordjes van de verschillende beveiligingsbedrijven gespijkerd. En op mijn weg naar MMP kom ik verschillende bewakers tegen.

Het tankstation heeft twee bewakers in camouflage outfit. Tegenover hen staat een man van NYPD – met een geweer én een knuppel. Verderop een groepje bewakers van Parkview Security Service. Daar tussendoor rijden de grote auto’s van deze en andere beveligingsdiensten.

Toen deze week twee onbekende bewakers in onbekend uniform de wijk verkenden werd de eigenaar van een van de restaurants achterdochtig. Hij vroeg zijn eigen beveiligingsmaatschappij Core Tactical (bij mij bekend als ‘de grote zwarte tankachtige auto’s) om poolshoogte te nemen. Voor het volle restaurant stapten twee Core Tactical mannen uit hun grote zwarte tankachtige auto met hun machinegeweer in de aanslag. Dat geweer gebruikten ze om de onbekende bewakers – die later NYPD zonder uniform bleken – in bedwang te houden terwijl ze hun zakken doorzochten.

Een collega NYPD kwam langsrijden en zag dat zijn collega’s werden aangevallen, stond op het punt zijn pistool te trekken. Net daarvoor zag hij de grote zwarte auto staan en begreep hij het misverstand.

Ik begin me steeds meer af te vragen of al die mannen met geweren de buurt nu echt wel veiliger maken, ik neig toch meer naar politiemannen met een zak donuts. Als er een dag komt waarop ik op mijn alarmknopje moet drukken breng ik die denk ik maar in één van mijn enorme kledingkasten door; want ik heb echt geen flauw idee welke mannen met vuurwapens ik nu wel en niet moet verwelkomen...