Liefde in Zuid-Afrika

Zou ze doorhebben dat ze al minstens drie keer een stukje chakalaka in mijn gezicht heeft gespuugd? Waarschijnlijk niet. Het kleine boze en dronken meisje dat voor mij staat te stuiteren heeft ook niet door dat ze in plaats van in mijn schouder steeds met haar vinger in mijn linker borst prikt. Wat ze precies zegt hoor ik niet – een combinatie van een dronken accent en een stereotoren die op vol volume aan staat – maar het gaat over de rechten van vrouwen en over mannen die deze aan de lopende band negeren. Tussen de zinnen door werpt ze de jongen met wie ze naar het feestje is gekomen wat hele boze blikken toe.

We zijn op een feestje in een appartementencomplex in Newtown. Zo’n dertig tot veertig mensen staan in de huiskamer en op het balkon van Luzuko, vroeger ook een medewerker van MMP en nog steeds een aanhanger van de MMP familie. Als we ons na twintig minuten smeken langs de bewaker van het complex hebben weten te krijgen – we waren ons er niet van bewust dat we alleen naar binnen mochten met een identiteitsbewijs – wurmen we ons er bij in de huiskamer.

Er wordt fanatiek gedanst, gedronken en gebraaid en wij doen naar hartelust mee. Tot grote hilariteit van collega Zandisile, die altijd dacht “dat Nederlandse mensen niet konden dansen”. (Of misschien vond hij nog steeds dat Nederlandse mensen niet konden dansen. Maar ik besloot dat de muziek luid genoeg was om optie 1 te verstaan)

Het was een fantastisch uitbundig feest. Maar er was ook iets wat mij in theorie al dagen dwars zat en wat pijnlijk duidelijk werd op deze avond. Een paar dagen geleden las ik in de krant dat meer dan de helft van de mannen wel eens geweld had gebruikt in een liefdesrelatie. En even daarvoor hoorde ik het schokkende cijfer dat één op de 4 meisjes onder de zestien jaar slachtoffer is geweest van seksueel misbruik (Waarvan voorbeelden naar boven kwamen in MMP’s kinderworkshops). Collega Judith vertelde ooit hoe mensen – mannen én vrouwen – het haar kwalijk namen als ze van haar vriend verlangde dat hij monogaam was. Wat was er zo bijzonder aan haar dat ze dat kon eisen?

“Hallo, mag ik je heel even storen? Kun je me straks als je weggaat even je nummer geven?” Mpo heeft een heel overtuigende openingszin. Helaas ‘vergeet’ ik dat van dat nummer even wanneer het feestje eindigt. Philile probeert ons een voor een over te halen tot een sexy dansje en leunt af en toe voorover om iemand te zoenen. Helaas is hij te dronken om iets anders dan luchtkusjes voor elkaar te krijgen. De date van het bovengenoemde meisje had – voor zover ik het kon verstaan – ook iets in die aard geprobeerd, met verschillende vrouwen binnen handbereik.

Dit tafereel verschilt niet heel veel van een doorsnee Nederlandse studentenkroeg. Maar het besef van de statistieken over man/vrouw verhoudingen maakt het minder grappig. Dat blijkt des te meer wanneer het einde van het feestje (wat al om tien uur is vanwege geluidsregels) uit de hand dreigt te lopen als een van de vrolijk dansende mannen een meisje wat tegen hem staat te schreeuwen hardhandig tegen de grond werkt.

Op weg naar buiten kom ik mijn kleine boze dronken vriendin tegen. Ze staat in de armen van een grote knappe man en staart voor zich uit naar de dansende mensen. Haar nieuwe gezelschap grapt tegen mij dat hij ‘dit duiveltje heeft getemd en tot een engel gemaakt’. Ik ben opgelucht dat ze zo’n leuke betrouwbare man heeft gevonden en wil me net omdraaien naar Dawu om haar dat te vertellen als hij mijn hand vastpakt en daar een plakkerige kus op plant. “You know, I have never been with a white angel…”

Hij volgt die opmerking op met een nogal griezelige ‘sexy blik’ maar het kleine boze meisje blijft stoïcijns voor zich uitstaren. Heeft ze het niet gehoord? Of heeft ze zich neergelegd bij de situatie? Hoewel de muziek uit is zorgt het geschreeuw van de overgebleven gasten (de discussie gaat over de voortzetting van het feestje in Shivava of verderop in Melville) ervoor dat ik mijn hoop dat ze dat niet heeft gehoord kan vasthouden.

Ik ga weg van het feestje met een vrolijke bui van al het dansen. Zwaar onder de indruk van de danskunsten van Zuid-Afrikaanse mannen. Maar ook zwaar teleurgesteld in hun omgang met mijn seksegenoten.

Op weg naar huis worden we aangehouden door een politieagent die vergeet de mij beloofde alcoholcontrole uit te voeren omdat hij te druk is met knipogen en zwaaien naar Frederique, die op de achterbank zit. Een bron van vermaak voor mij en Dawu. En een geheel toepasselijke afsluiting van de rest van de avond.