Oppikoppi

(Denk luidkeels) (Denk grote vierkante Afrikaner) (Denk al wat bier achter de kiezen) “Oppikoppiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!”

We snapten plotseling waarom een Engels muziektijdschrift Oppikoppi had uitgeroepen tot het 4e beste buitenlandse muziekfestival ter wereld. Afrikaners stammen af van Nederlanders en Engelsen en af en toe vergeet je waar je bent wanneer je om je heen kijkt. Dronken vierkante mannen en vrouwen, met grove lichamen en gezichten en bleke huid en haren stommelen door het stof en de stekelbosjes op het festivalterrein.

Een Engels ogend festival, maar dan met de garantie op mooi weer en een fantastisch uitzicht.

Oppikoppi heet Oppikoppie omdat het op een ‘Koppie’, oftewel heuvel, wordt gehouden.
De tocht op- en af- het koppie is geen gemakkelijke en er zijn dan ook steeds meer mensen met pleisters, mitella’s en krukken te zien. Maar de voordelen van het koppie wegen daar gemakkelijk tegenop: Ongeëvenaarde uitzichten, prachtige zonsondergangen en een festival-en-hike-in-één wat het eten van heel veel pannenkoeken weer wat balanceert.

Op vrijdagavond zien we de band Freshlyground, met een piepkleine Khosa leadzangeres en een reusachtige blonde gitarist die samen de sterren van de hemel dansten. Met zijn onbehouwen maar reuze enthousiaste dansjes heeft de gitarist ons hart gestolen. Daarnaast deed hij ons gevoel over onze Afrikaner festivalgenoten op zijn plek vallen: Mooi vinden we de meeste Afrikaner mannen nog steeds niet. Maar ondanks hun onbehouwen, lompe vriendelijkheid en eerlijkheid heeft iets charmants.

Toegegeven, er is nog veel te verbeteren aan het politieke en sociale bewustzijn van de Afrikaners die wij spraken. Zo vertelde onze buurman op de camping dat hoe blij hij was met de aanwezigheid van een klein aantal zwarte landgenoten. “It is so nice that they come here now and enjoy their music”

Wij en zij. Ook op Oppikoppi bestaat dat onderscheid, hoewel we prettig verrast worden door de Zulu jongen die danst en zingt op de muziek van Koos Kombuis - zijn hoogtepunt van het festival - en de grote, op Chuck Norris lijkende man die onvermoeibaar staat te swingen op de muziek van Sipho Mabuse.

Ondanks die politieke gedachten die af en toe de kop opsteken en de analyse van een Oppikoppiganger dat we een typisch voorbeeld zijn van ‘de Nederlander’ vanwege onze grote tanden en puntige kinnen zijn medefestivalganger Imke en ik in ons sas op Oppikoppi. Op de vraag die ons regelmatig wordt gesteld – of Oppikoppi niet wat tegenvalt in vergelijking met de Europese festivals – antwoorden we dat we graag de aanwezigheid van wat grotere internationale namen inruilen voor deze uitzichten en de garantie op mooi weer.

Wat hou ik toch van op de grond in het stof liggen, lekker niet douchen en lekker niet mijn haren kammen. Imke en ik worden echter ruw uit onze zwerversroes geschud wanneer we op zondagmiddag het autominnende Johannesburg weer binnen rijden. Vol afschuw kijken voorbijgangers naar mijn nog nooit zo vieze auto. Om nog maar niet te spreken van de blikken die wij zelf kregen toen we in ons smoezelige kloffie de McDonalds binnen liepen. Het festival is weer voorbij. We zijn blij om weer schoon door het leven te kunnen gaan maar ook een beetje verdrietig dat we Oppikoppi misschien wel voor altijd achter ons hebben gelaten.