It's war now
Door: Babeth
15 Mei 2008 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Tatatatatatata… djjoeev..djjjoevv… tatatatatatata… geluiden die normaal gesproken uit kindermonden komen wanneer ze achter elkaar aanrennen met speelgoedpistooltjes. Maar niet deze keer. Collega Rueben gebruikt ze om te illustreren hoe zijn afgelopen nacht eruit heeft gezien. Voor de tweede achtereenvolgende dag legt hij even later zijn hoofd op tafel om daar een uurtje nachtrust in te halen.
Mama Octavia (vaste lezers zullen inmiddels weten dat zij ons kantoor schoonhoudt), die bij Rueben in de buurt woont, barst even later in tranen uit. Die nacht heeft een menigte die op zoek was naar een weggerende Zimbabwaanse man haar deur ingetrapt. Terwijl zij en haar familie op het politiebureau een veilig onderkomen zochten heeft diezelfde menigte haar televisie en al haar eten meegenomen.
Beide hebben nu zelf het fenomeen ervaren wat al maandenlang keer op keer in de media opduikt; de zogenaamde “xenophobic attacks”. Gebrek aan banen, geld en voedsel zorgen voor onvrede onder de bevolking in townships en de vele niet-Zuid-Afrikaanse vluchtelingen in de townships vormen een dankbare zondebok. “This time, it is black on black”. Bijna wekelijks wordt er ergens wel hutten afgebrand, buitenlanders geslagen of hun vrouwen verkracht. In een township bij Kaapstad zorgde een schietpartij waarbij een Somalische man was betrokken ervoor dat de Somalische inwoners van die township wekenlang niet terug konden keren naar hun huizen. Vlakbij Pretoria verbrandde onlangs een 9 jaar oud meisje voor de ogen van haar moeder omdat haar huis in zo’n xenofobische strooptocht in brand was gestoken.
Op dit moment is de oorlog in Johannesburgse township Alexandra losgebarsten. “It is war now”. Niet alleen dagblad “The Star” spreekt van een oorlog. Mama Octavia en Rueben vertellen over de vele dode mensen die ze in de straten hebben zien liggen. Geen drie, zoals de media beweren. Over de geweerschoten die de hele nacht hebben geklonken. De een stond op wacht voor zijn huis. Bang om naar binnen te gaan, uit vrees dat ze zouden denken dat hij niet een van hen was. De volgende dag in de minibus taxi probeerden zijn mede passagiers elkaar af te troeven met hoeveel tv’s ze die nacht hadden bemachtigd. De ander zat bevend van angst in haar huis zonder deur, terwijl ze haar 1 jaar oude kleinzoon probeerde te troosten en haar hoge bloeddruk probeerde te vergeten.
Alexandra is een gesegregeerde township. Nadat een groep Zulu’s de woningen van Mozambiquers binnen waren gevallen gingen ze terug naar hun eigen area. Om onderweg te worden opgewacht door een groep inmiddels gewapende Mozambiquers. “I saw so many people fall”… De kans dat er opnieuw repercussies volgen is aanwezig, en hoewel er inmiddels volop politie aanwezig is in Alexandra snap ik de aarzeling tegen vijf uur volledig. Wie juicht er om het eind van de kantoordag om thuis te komen in een oorlogsgebied? “I am scared to go back now… tomorrow I will bring my family and we will sleep here in the office”. Ik twijfel of ik Mama Octavia een plek op mijn bank zal aanbieden. Maar ik weet niet zeker of ik haar hele familie op mijn koude stenen vloer kan herbergen. In plaats daarvan wens ik haar een rustige en veilige nacht toe voor ze op weg naar huis gaat. “Will you pray for us?” Bidden.. hoewel ik daar eigenlijk niet aan doe hoop ik heel hard dat de muisstilte van mijn suburb tot aan Alexandra reikt. Maar misschien moet ik morgen voor de zekerheid een hoofdkussen voor collega Rueben meenemen.
Mama Octavia (vaste lezers zullen inmiddels weten dat zij ons kantoor schoonhoudt), die bij Rueben in de buurt woont, barst even later in tranen uit. Die nacht heeft een menigte die op zoek was naar een weggerende Zimbabwaanse man haar deur ingetrapt. Terwijl zij en haar familie op het politiebureau een veilig onderkomen zochten heeft diezelfde menigte haar televisie en al haar eten meegenomen.
Beide hebben nu zelf het fenomeen ervaren wat al maandenlang keer op keer in de media opduikt; de zogenaamde “xenophobic attacks”. Gebrek aan banen, geld en voedsel zorgen voor onvrede onder de bevolking in townships en de vele niet-Zuid-Afrikaanse vluchtelingen in de townships vormen een dankbare zondebok. “This time, it is black on black”. Bijna wekelijks wordt er ergens wel hutten afgebrand, buitenlanders geslagen of hun vrouwen verkracht. In een township bij Kaapstad zorgde een schietpartij waarbij een Somalische man was betrokken ervoor dat de Somalische inwoners van die township wekenlang niet terug konden keren naar hun huizen. Vlakbij Pretoria verbrandde onlangs een 9 jaar oud meisje voor de ogen van haar moeder omdat haar huis in zo’n xenofobische strooptocht in brand was gestoken.
Op dit moment is de oorlog in Johannesburgse township Alexandra losgebarsten. “It is war now”. Niet alleen dagblad “The Star” spreekt van een oorlog. Mama Octavia en Rueben vertellen over de vele dode mensen die ze in de straten hebben zien liggen. Geen drie, zoals de media beweren. Over de geweerschoten die de hele nacht hebben geklonken. De een stond op wacht voor zijn huis. Bang om naar binnen te gaan, uit vrees dat ze zouden denken dat hij niet een van hen was. De volgende dag in de minibus taxi probeerden zijn mede passagiers elkaar af te troeven met hoeveel tv’s ze die nacht hadden bemachtigd. De ander zat bevend van angst in haar huis zonder deur, terwijl ze haar 1 jaar oude kleinzoon probeerde te troosten en haar hoge bloeddruk probeerde te vergeten.
Alexandra is een gesegregeerde township. Nadat een groep Zulu’s de woningen van Mozambiquers binnen waren gevallen gingen ze terug naar hun eigen area. Om onderweg te worden opgewacht door een groep inmiddels gewapende Mozambiquers. “I saw so many people fall”… De kans dat er opnieuw repercussies volgen is aanwezig, en hoewel er inmiddels volop politie aanwezig is in Alexandra snap ik de aarzeling tegen vijf uur volledig. Wie juicht er om het eind van de kantoordag om thuis te komen in een oorlogsgebied? “I am scared to go back now… tomorrow I will bring my family and we will sleep here in the office”. Ik twijfel of ik Mama Octavia een plek op mijn bank zal aanbieden. Maar ik weet niet zeker of ik haar hele familie op mijn koude stenen vloer kan herbergen. In plaats daarvan wens ik haar een rustige en veilige nacht toe voor ze op weg naar huis gaat. “Will you pray for us?” Bidden.. hoewel ik daar eigenlijk niet aan doe hoop ik heel hard dat de muisstilte van mijn suburb tot aan Alexandra reikt. Maar misschien moet ik morgen voor de zekerheid een hoofdkussen voor collega Rueben meenemen.
-
15 Mei 2008 - 10:24
Minke:
Jemig Ba. Pas je goed op jezelf! -
17 Mei 2008 - 18:20
Mieke:
Hoi,
Heftig joh, kijk je goed uit?!?!
x je oude penvriendinntje.....
-
20 Mei 2008 - 13:32
Annelies:
lieve babeth
sandra is op kamp. Ik zal voor je bidden en dat doe ik zo: almachtige god, ontferm u over mij, almachtige god, ontferm u over babeth en alle mensen om haar heen. Heb ik van een gebedsgenezeres geleerd, eerst even voor jezelf en dan voor de ander of de anderen. Ik denk aan je en wens je veel liefs -
21 Mei 2008 - 19:47
Harry:
Ach ja,altijd makkelijk om buitenlanders de schuld te geven van je eigen moeilijkheden.
-
24 Mei 2008 - 15:23
Martijn:
Hoi Babeth,
Wat heftig allemaal. We kennen elkaar niet, maar ik speur de laatste weken alle waarbenjij.nu profielen af van mensen in Zuid-Afrika omdat ik zelf in Augustus met een nieuwe baan in Pretoria begin. Hoe zit het eigenlijk met alle Nederlanders en andere westerlingen in Zuid-Afrika? Is het voor hen ook zo gevaarlijk? Of richt de woede zich echt alleen tegen de vluchtelingen uit de buurlanden.
Doe voorzichtig en ik blijf je weblog in de gaten houden.
Groet, Martijn -
25 Mei 2008 - 10:53
Ellen:
Hey lieve Ba,
Pas inderdaad goed op jezelf. Heftig. Denk aan je,
Liefs
-
25 Mei 2008 - 16:54
Gunter:
Hoi Babeth,
Door toeval vond ik jouw weblog en las over de situatie in J'burg. Wij leven in Crestholme zo'n 25K van Durban.
Uiteraard hoorden we wat er speelt in J'burg en kan je ook vertellen dat ook hier in Durban het een en ander speelt.
Een restaurant werd bestromd op dindagavond , veel kabaal en materiele schade.
De dag daarna ging geen enkele shop van buitenlanders open, zelfs chinezen worden achterna gezeten.
Het laatste bericht dat we ontvingen vertelde dat al 9000 mensen het land uitgevlucht zijn.
Laat ons hopen dat het snel ophoudt !
Gunter
www.gunterg.blogspot.com
-
26 Mei 2008 - 18:47
Margreet :
Ik kan je aanraden om aan 'bidden te gaan doen'. Ik ben er ooit ook eens mee begonnen. Het is levensveranderend geweest!!! -
03 Juni 2008 - 15:07
Dennis De Jong:
Heftig!
sterkte, en bidden helpt! -
10 Juni 2008 - 10:27
Jens:
Heey Babeth,
We kennen elkaar niet, maar ik werd getriggerd door je verhaal aangezien ik zelf een tijdje in Alexandra heb gewerkt en dus heel benieuwd hoe het daar nu is. Werk jij zelf ook in de township? Ben in ieder geval erg benieuwd, dus blijf aub posten. -
10 Juni 2008 - 18:12
José Haen:
Dit is niet nieuw. 2 Jaar terug waren wij in Kaapstad. wij hebben er een jaar gewoond en vrijwilligerswerk gedaan. Ook toen werden Somaliërs verjaagd en vermoord, alleen dit haalde de europesche kranten niet. Het is zo triest deze siruatie. Er is een enorme kloof tussen rijk en arm. -
17 Juni 2008 - 09:30
Fraukje:
He!
je kent me niet, ik ben Fraukje, heb ook een eigen site op waarbenjij.nu...
wij zijn net terug uit Amerika, maar waar jij zit is echt eng....
Ik hoop dat het je goed gaat daar!! Voorzichtig!!
Fraukje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
