Autoriteitsprobleem of gezonde tegenzin?

Hoe aantrekkelijk het vele reizen ook klonk – het aanvraagformulier voor de marine heb ik nooit gehaald. Ik ergerde me op de open dag al te erg aan die bullebakken van hooggeplaatste legermannen.

En tijdens mijn relatie met een niet nader te noemen koorbal heb ik geen enkele keer voet over de drempel van zijn koorbalcafé kunnen zetten zonder íemand daarbinnen te beledigen met een opmerking over (of onbedoelde overtreding van) alle regeltjes.

Eerder stond hierboven ‘stompzinnige regeltjes’, maar dat heb ik verwijderd. Ik wil niet beweren dat regels niet nodig zijn en de anarchie die in sommige aspecten van Zuid-Afrika zichtbaar wordt maakt ook mij ongerust.

Ook op mijn Kung Fu school zie ik een zeker nut in het handhaven van discipline. Maar waarom gaat het handhaven van discipline zo vaak gepaard met sadisme?

Toen ik vandaag het gebouw binnenkwam werd er niet zoals gewoonlijk gerekt en gestrekt. Iedereen sprong op hun plek op en neer. Even later kwam ik erachter waarom: Twee jongens hadden stiekem niet hun rondje door de straat gerend, maar om de hoek gewacht tot ze met de rest van de groep weer naar binnen konden lopen.

“Haha, are we being punished?” vraag ik aan KungFu klasgenoot Chris terwijl we door de gang hoppen. “Haha, I guess we are”.

Dat lachen wordt iets minder als het hoppen gevolgd wordt door twintig minuten heen en weer hollen en lijnen op de vloer aantikken. Om vervolgens het KungFu podium op- en af te springen. Het lachen is geheel verdwenen als dat gevolgd wordt door veertig keer opdrukken. Wat weer wordt gevolgd door nog een herhaling van het heen- en weer hollen.

Ik beantwoord het geschreeuw en de gemene lachjes van het KungFu opperhoofd door af en toe een gekke bek naar hem te trekken of mijn tong uit te steken (natuurlijk wel alleen als hij zich omdraait) en zo vermaak ik me toch nog prima – afgezien van het feit dat ik me dooderger.

“Come on! Come on! We can do it! We have to go on! We have to!” Pardon? Het meisje dat naast mij holt klinkt zwaar in paniek.

Niet veel later valt KungFu klasgenoot Dean pardoes om. Hij ziet spierwit en lijkt op het punt van flauwvallen, en dan zegt hij “Please tell the SeJung that I will continue the exercise later”

“Are you mad??” Vraag ik hem en dan wappert KungFu leraar Rob mij snel weg. Blijkbaar maakt hij de oefening inderdaad even later af.

Ik voeg me weer bij de rest, die nu bezig is met pushups, en vind het eng dat iedereen deze strafoefening zó serieus neemt.

Terwijl ik heen en weer ren door de Kung Fu zaal vraag ik me af of ik ook dit aan de beschermde opvoeding van veel blanke Zuid-Afrikanen kan wijten. Misschien maakt het je minder mondig wanneer het zelfstandig ontdekken van de wereld – of zelfs maar de stad waarin je woont - wordt uitgesteld tot na het halen van je rijbewijs. Misschien heeft het gebrek aan een democratische geschiedenis geleidt tot een afwachtende houding onder de bevolking. Misschien leidt een gebrek aan huishoudelijke- of andere dagelijkse taken tot passiviteit. Of misschien trekt deze specifieke sport wel gewoon een bepaald soort mensen aan. Ik ben er nog niet achter.

Maar wat ik wel zeker weet is dat er iets heel vreemds is aan de klakkeloze gehoorzaamheid van deze jongeren – de meeste nog met minimaal één been in de puberteit.

Na afloop van de iets meer dan een uur durende strafsessie neemt het KungFu opperhoofd ons beginners even apart om ons te complimenteren met onze prestatie. Hij dacht niet dat we het zo lang zouden volhouden. “I am happy to see such a good spirit”.

“And I am very happy to see you can also do friendly” … We houden allemaal onze adem in. Ik ook – ik twijfel ineens of hij mijn grapje wel kan waarderen. Zou Dean het overleven als we nog een keer moeten? … Maar dan blijkt het KungFu opperhoofd gelukkig ook in staat tot een non-sadistische lach.