Everybody goes Kung Fu Fighting

Wanneer je in een ander land woont en werkt leer je normaal gesproken de taal van het land. Ik zit nu op de bank in mijn tuinhuisje te oefenen op mijn Chinees.

Terwijl de cursus Zulu van collega Callies nog altijd doorgaat (stond even op een laag pitje omdat we de marker voor ons cursusbord kwijt waren, maar hij is weer boven water en ik bewaak ‘m nu goed.) en ik steeds langere gesprekken met de straatkrant verkoper bij het stoplicht kan voeren heb ik mij met mijn Kung Fu lessen ook een cursus Chinees op de hals gehaald.

Voor hen die mijn laatste ontwikkelingen op sportgebied niet hebben gevolgd: Jazzballet bleek onvindbaar, om de hoek bleek een Kung Fu school te zitten met prettig nerdy Kung Fu mensen, een en één werd een cursus Kung Fu voor dummies.

Gegroet jongere broer, jongere zus, oudere broer, oudere zus, en dan nog een paar. Dat zeg je als je de deur van de Kung Fu school binnenloopt. In het Chinees. Het begint met ‘Se’. Dus dat is hoe ik op dit moment binnen kom vallen: “Se… hello!” En dan maak ik mijn buiginkje. Voorlopig kunnen ze er nog wel om lachen.

Het Kung Fu kamp van afgelopen weekend heb ik aan me voorbij laten gaan. Leek me wat griezelig. Maar ik maak vorderingen: Vandaag heb ik mezelf voor het eerst van staand naar plat op de grond laten vallen om push-ups te doen, wat een grote overwinning was omdat meisjes dat niet hoeven en ik dat daarom natuurlijk wel wilde.
Ook mijn Kung Fu stapjes gaan gelukkig een stuk beter dan mijn Chinees. Ben benieuwd of ik een fatsoenlijke Karate Kid imitatie kan geven na vijf maanden… ik hou jullie op de hoogte!