Roadtrip naar Swaziland

Het is vijf voor tien. Over precies vijf minuten gaat de grens naar Swaziland dicht. We kunnen de overkant al zien en een groepje Swazilandse koeien loopt al voor onze auto langs, maar het begint er naar uit te zien dat we onze eindbestemming vanavond niet gaan halen. Terwijl ik in de kofferbak grabbel op zoek naar paspoorten bezet collega Anna een plekje in de rij. Collega Wennie rijdt ondertussen langzaam door in de lange file auto’s voor de grensovergang. Net voor de loketbeambte van “immigrations” zijn rolluikje naar beneden trekt bemachtigen we een papiertje, waarmee we in de volgende rij kunnen gaan staan. De mensen achter de balie zijn snel, efficiënt en vriendelijk en hoera! Tegen elven rijden we dan toch nog Swaziland binnen. Een avontuurlijk begin van een reis die nog veel meer spanning en sensatie met zich mee zou brengen. Zou ik dan toch in vrijdag de dertiende moeten gaan geloven?

Net na de grens bellen we ons hostel om te laten weten dat we later zijn dan verwacht. We voelen ons best een beetje schuldig omdat we ze wellicht uit bed bellen. Dat blijkt echter nergens voor nodig. Aangekomen bij het hostel, bovenop een hoge berg vol loslopende koeien en stieren, blijkt het hostel nog vol leven.
De tijd dat deze plek een hostel was lijkt voorbij; zo’n dertig mannen hangen er rond om te kletsen, biljart te spelen en tv te kijken. En bier te drinken, te oordelen aan de geur die doorgaans voorbehouden is aan studentenverenigingen en aan de onstabiele bewegingen van de gasten én de eigenaar van het hostel. Aan de reacties wanneer we binnenkomen leiden we af dat vrouwen hier zeldzaam zijn.
Collega Anna en ik hebben er allebei een slecht gevoel over. Maar wat doe je om half twaalf ’s avonds, als bovendien je telefoon niet werkt op de Swazilandse netwerken? Toch maar gokken op een ander hostel, besluiten we niet veel later. We voelen ons gesterkt door de alles behalve verbaasde reactie van de eigenaar.

Probleem twee diende zich aan voor de poort van het andere hostel in de buurt. Geen bel. Geen bewaker. Geen lichten. Geen auto’s. We overwegen om op de zandweg bij het hostel in de auto te slapen, maar proberen eerst voorzichtig te toeteren om te kijken of daar iemand op afkomt. Na een tweede wat minder voorzichtige poging komt de nachtwaker, die later Innocent blijkt te heten, kijken wat er aan de hand is. Uiteindelijk belt hij manager Richard uit bed, die ons slaperig uitfoetert omdat we zo laat nog op pad waren en “wat we in vredesnaam in die shebeen zochten,” want dat was een plek voor “rough guys” en niet voor vrouwen. Maar gemopper of niet, we krijgen een bed in de tot hostel omgebouwde stal. Heel hip, heel koud ook maar boven alles een stuk veiliger dan onze originele bestemming.

Toen ik de volgende ochtend de deur opendeed om te kijken waar we nu eigenlijk precies waren beland, renden twee paarden vlak voor mijn neus langs. Gewoon los, door de open vlakte buiten het hostel. Wauw… We vroegen ons net af of er een betere plaats bestond om je ontbijt te eten toen de nieuwe gasten kwamen inchecken. Zo’n dertig mannen van de plaatselijke crossmotor club.

Wederom moesten we op zoek naar een nieuwe slaapplaats, maar gelukkig bleek er net een schoolklas te hebben afgezegd in het educatiecentrum van het nabijgelegen Malotja natuurreservaat. Geen idee wat we ons er bij voor moesten stellen, maar het was goedkoop (omgerekend zo’n 2,50 euro per nacht), midden in het natuurreservaat en in ieder geval was het geen kroeg of crossmotorclub hangout.

De BMW was er niet zo blij mee (een weg van zand, stenen en kuilen) maar wij des te meer: Een gezellig houten huisje met een bewaker die ’s avonds een vuur stookt (eigenlijk om warm water te hebben in de ochtend – het was een ecologisch educatiecentrum – maar ’s avonds was het ook heel fijn)

Bewaker Sifiso zorgde ’s avonds voor grote hilariteit door opmerkingen te maken als “You girls, you look like you don’t like sports” “People who are happy, they become fat. That is why you look like that” “Girls like you, you should play tennis. Or hockey.” “Men do not like it when their wives look the same every time. You need to make yourself pretty”. In ruil daarvoor mocht hij mee-eten van onze vegetarische bonenstoofpot (je bent in een ecologisch kamp of je bent het niet), wat Anna de bijnaam “Johnny the best cooker in the World” opleverde, een bijnaam waar een verhaal van minstens een kwartier bij hoorde. Samen kregen we de bijnaam “one, two, three girls” omdat we steeds tot drie telden voor we opstonden uit onze stoelen. Dat krijg je van al dat gewandel.

’s Nachts deelden we ons houten huisje met een familie van zo’n vijftig reuzenwespen in winterslaap. Hoewel ik heel zeker weet dat een van hen zijn vleugels heeft bewogen, zijn ze netjes blijven slapen ondanks onze wolken chemische muggenspray. Dat avontuur bleef ons gelukkig bespaard.

Overdag werd er uiteraard gewandeld in de natuur. Swaziland bleek heel, heel mooi. Van ieder uitzicht waren we onder de indruk. Zelfs collega Anna, die in eerste instantie weigerde om foto’s te maken omdat ze “veel mooiere uitzichten in Lesotho had gezien”. De wandeling op dag twee, naar de Malotja waterval, eindigde nogal abrupt omdat het pad – wat op de kaart toch echt in een cirkel leek te lopen - ophield. Rechtsomkeert dan maar, wat achteraf eigenlijk ook helemaal niet zo’n slecht idee was: De rookwolkjes die we eerder hadden opgemerkt waren ineens een stuk groter en de dingetjes die uit de lucht naar beneden dwarrelden bleken toch echt roet. Aan de overkant van de rivier waren een paar flinke bosbranden aan de gang.

Doordat we – na de terugtocht naar de auto - stiekem toch een stukje 4-wheel drive route door het park wilden proberen (vindt de BMW ook niet leuk) waren we laat genoeg om de zonsondergang mee te maken. In combinatie met de rookwolken zorgde die voor de meest dramatische uitzichten. Fascinerend om te zien maar we waren toch ook wel opgelucht toen we weer op veilige afstand waren. Weer een avontuur overleefd. Dat moeten we vieren met een koud biertje! Dat zo’n 15 km verderop is te krijgen bij een zwaar beveiligde winkel met twee traliedeuren voor de ingang en gewapend glas voor de toonbank. Uiteraard laten we bij terugkomst één van de twee literflessen bier onmiddellijk uit onze handen vallen.

Als we de volgende dag de grens met Zuid-Afrika weer zijn gepasseerd en weer als vanouds worden toegesnauwd door loketbeambten en winkelmedewerkers hebben we dan ook moeite om te beseffen dat we maar drie dagen zijn weggeweest. Zoveel avontuur in een weekend… we kunnen alleen maar concluderen dat het een geslaagde roadtrip is geweest.