soutpiel

Soutpiel:

“(South African, vulgar, army slang) A South African with English/British heritage. So named for having one foot in South Africa, one foot in Britain and his penis dangling in the Atlantic.”

Giechelend als twee kleine kinderen lopen we achter de stoet aan. Mijn moeder en ik, in de ban van Sinterklaas en Zwarte Piet. We eten handjes met pepernoten die ik uit mijn kraag vis (Zwarte Pieten zijn immers ontdeugend) en mijn moeder soms één van de grond. Terwijl we onderweg even afhaken om een praatje te maken met mijn oude kleuterschooljuffrouw pakken de wolken zich samen voor de allereerste sneeuwbui van dit jaar. (Waar de volgende ochtend een sneeuwballengevecht met de hele familie op zal volgen) Ik geniet van het hoge Nederlandse gehalte van deze dag. Johannesburg lijkt nu, een maand na terugkomst, niet alleen in afstand maar ook in belevenis aan de andere kant van de wereld.

Gisteren nog stond ik in de kroeg met Johannesburg collega Wennie. Zij vertelde hoe ze, terug in Nederland, nog wekenlang bang was geweest op straat en vooral in het donker. Of ik daar ook last van had, vroeg ze. Maar bij mij leek alle voorzichtigheid, achterdocht, angst, in een keer weggevallen toen ik over de drempel van Schiphol stapte. Gek hoe snel dat gaat.

Die avond ga ik vroeg naar bed. Het is weliswaar zaterdag, maar de avond bier drinken met Wennie en mijn nog steeds krakkemikkige rug en heup vragen om een oude besjes bedtijd. Mijn moeder daarentegen gaat op stap, naar een concert.

Is het toeval, of probeert mijn Zuid-Afrika gevoel onbewust nog even de overhand te nemen?

Ergens halverwege het lezen van een boek moet ik in slaap zijn gevallen. Slaperig doe ik één oog open en zie dan iemand in mijn kamer staan. Ik zet het op een gillen. Ik kan het gezicht niet meteen thuisbrengen, het kijkt ernstig – mijn moeder kwam nog even welterusten zeggen maar is nu ook even geschrokken. Pas na drie keer op vol volume te hebben gegild dat er iemand in mijn kamer is spring ik op. En dan herken ik haar eindelijk.

Blijkbaar is Johannesburg nog niet helemaal uit mijn systeem. Hoewel mijn moeder zich wel even achter de oren krabde, ben ik zelf eigenlijk wel opgelucht. Als dat restje angst ergens is blijven hangen, dan moet haast wel hetzelfde gelden voor de andere dingen die ik heb geleerd tijdens de acht maanden die ik in Zuid-Afrika en deze stad heb doorgebracht. De zelfredzaamheid, het politiek bewustzijn, het delen van theorieën, meningen, gevoelens, muziek, eten… eigenlijk van alles, de warmte, het knuffelen, de lach-ondanks-alles.

Al zoveel mensen hebben mij gevraagd of ik het leuk vind om weer terug te zijn. Het antwoord daarop is – ondanks sommige typisch Nederlandse minpunten, dankzij vele typisch Nederlandse pluspunten en lieve vrienden en familie – uiteraard ja. Maar ik ben ook heel blij dat ik blijkbaar nog niet voor de volle honderd procent ben teruggekeerd.