Who is afraid of the big bad Jo'burg

“Is it okay if I cross the block by myself?” “At what time do I need to be in?” “Am I allowed to pet this dog?” Allemaal vragen die ik niet had verwacht te zullen stellen vlak na mijn zesentwintigste verjaardag. Ik ben weliswaar aan de verkeerde kant van de dertig, maar voel me net weer een basisschoolkind.
Tijdens de voorbereidingen voor mijn reis naar Johannesburg kreeg ik de wildste verhalen naar mijn hoofd geslingerd. Van goedbedoelde opbouwende aanmerkingen ‘of ik soms een doodswens had’ tot het advies om mij ten alle tijden onder begeleiding voort te bewegen (liefst in een afgesloten auto) en ver te blijven van huisdieren en kraanwater.
Dilemma één diende zich aan een paar uur na aankomst in Johannesburg. Mijn tijdelijke huis wordt bewaakt door huishond Sally. Pas nadat ze aan alle kanten pootjes op mijn broek en t-shirt had gestempeld en hartelijk aan mijn handen én bakje cruesli had gelikt herinnerde ik mij de dreigende woorden van de tropenarts dat bijna alle huisdieren in Zuid-Afrika hondsdol zijn. Mmmm. Iets meer dan 24 uur later voel ik me nog tip top en vermoed ik dat Sally daar gelukkig niet onder valt.
Dilemma twee bestond uit het feit dat mijn mooie auto nog steeds onaangeroerd bij mijn collega in de tuin staat. De autosleutels op zak maar nog geen verzekering durf ik het niet aan om de weg op te gaan, vooral omdat het links rijden nog een aanzienlijke uitdaging zal worden… Lopen dan maar? Na drie keer te hebben gevraagd of het echt wel veilig was om te lopen en na de kaart uitgebreid te hebben bestudeerd durfde ik het aan. Hoewel mensen je zo nu en dan wel wat vreemd aankijken (blanke mensen lopen hier voornamelijk in- en uit winkels) is een stukje wandelen op drukke tijdstippen goed te doen. Niet te ver overigens, vanmorgen kreeg ik op mijn kop van mijn collega omdat hij me gistermiddag had zien lopen met een doos mango’s. Hij was pas akkoord toen ik hem vertelde dat ik maar vijf minuten had gelopen naar de supermarkt.
Ik weet niet of het alle enge verhalen zijn of de verandering van omgeving maar ik heb het gevoel of ik alle boerenverstand weer opnieuw moet aanleren. Voorlopig moet ik heel eerlijk bekennen dat ik de eerste nacht diep onder de dekens ben weggekropen toen bij de buren een alarm afging. En toen de hond vlak naast mijn raam stond te blaffen en te grommen. Ook sluip ik ’s avonds stiekempjes naar de voordeur om deze dicht te doen – meestal blijft ie open vanwege de warmte en gaat alleen de traliedeur daarvoor op slot. Mijn eigen ramen zitten ook gezellig potdicht.
Ik ben benieuwd hoe mijn nieuwe boerenverstand zich gaat ontwikkelen. Tot nu toe lijkt Johannesburg best mee te vallen. Overdag oogt de stad, of althans het kleine en behoorlijk welvarende deel wat ik er van gezien heb, eigenlijk best vriendelijk. Dit komt vooral ook door de enorme hoeveelheid bomen die je hier vindt. Jo’burg schijnt al jaren te strijden om de titel ‘groenste stad’. De bomen die om de paar meter langs de straten staan en de vele parken zijn ooit gebouwd als brandstof voor de goudmijnen. Nu zorgen ze ervoor dat Johannesburg zich vermomt als ‘urban forest’.