Art in Africa: deel 1

28-02-208

Johannesburg heeft naar het schijnt een zeer levendige kunstscène. In mijn suburb heb ik echter alleen een paar winkels gezien die antiekwinkels heten maar daar best aanhalingstekens omheen mogen zetten.
Ik begon al afkickverschijnselen te vertonen, tot ik gisteren voor het eerst in de wijk Melville – door Lonely Planet aanbevolen als de hip en happening wijk van Johannesburg – kwam. Daar waren ze dus, de restaurants, café’s en obscure drum-‘n-base disco’s met creatief ogende mensen. Opgetogen over deze ontdekking én het feit dat ik voor de tweede keer na zonsondergang buiten was (dit keer zelfs tot één uur ipv kwart over acht) besloot ik vanmorgen op zoek te gaan naar kunst.
Heel dichtbij Parkview zag ik op de kaart het Museum for South African Rock Art. Met daarnaast een plaats waar je de rock engravings ‘in het wild’ kunt bekijken. Leek mij een goede plaats om mijn speurtocht naar kunst te beginnen.
Blijkbaar kun je op een route in een rechte lijn toch nog verkeerde afslagen nemen, want ik kwam uit bij het winkelcentrum in Rosebank. Ach, ook handig, wist ik meteen waar dat was. Het nadeel was alleen dat ik niet echt kon stilstaan om op de kaart te kijken. Dus na Rosebank volgden een aantal onbekende wijken. Toen een aantal afslagen op zoek naar een plek om stil te staan. En toen weer Rosebank mall. Hmmmmm.
Maar niet getreurd, daar doemde ineens de ‘Goodman Gallery’ op; een van de grootste galerieën voor beeldende kunst in Johannesburg. Ook deze galerie houdt zich keurig aan de internationale standaard voor hoogdrempeligheid. Een chique gebouw met een bewaakte parkeerplaats halfgevuld met auto’s van blanke welvarende vijftigers.
In de expositie ‘Africa and the world’ waren een aantal grote namen te zien zoals Tracey Moffat en Yinka Shonibare. En een hele mooie foto van Guy Tilim: Een op het eerste gezicht simpel familieportret van een moeder met vijf kinderen. De oudste dochter is op de voorgrond geplaatst en kijkt ongemakkelijk weg naar de grond. Om haar hals heeft ze een rode plastic ketting met een hartje, die qua materiaal en stijl zo uit de toon valt bij de rest van de setting dat het fascineert. Rechts achter haar zit haar moeder met de rest van haar kinderen. Haar blik is krachtig, vriendelijk maar vooral trots, zodat je automatisch aan het fantaseren slaat over de band tussen moeder en dochter. En net als je wilt weglopen blijkt er achter het meisje nóg een klein broertje verscholen te zijn.
Mooie dingen gezien, ik was blij. Gelukkig was ik op weg naar buiten nog even het toilet ingelopen, want ook dat was de moeite: Van boven tot onder behangen met ingelijste ansichtkaarten, brieven, tekeningen en foto’s die kunstenaars ooit aan de eigenaresse van de galerie (Linda) hebben gestuurd.
Het Museum for South African Rock Art heb ik niet meer gevonden. Toen ik uiteindelijk op de juiste plek uitkwam, bleek daar het Military Museum te zijn. Portretten van dictators en legertaferelen en een tuin met tanks, kanonnen en gevechtsvliegtuigen. Daar was ik niet zo voor in de stemming dus ik hield de musea maar voor gezien. Later zag ik op de kaart dat mijn ‘toeristische route’ mij bijna naar het officiële culturele centrum van de stad had gebracht: Newtown.
Binnenkort is daar een theatervoorstelling te zien van kunstenaar William Kentridge, die wil ik graag gaan zien. Evenals een grote expositie van Marlene Dumas. En als ik dan een beetje mijn weg weet in dat Newtown, dan ga ik eens op zoek naar Zuid-Afrikaanse kunstenaars wiens werk ik nog níet uit Nederland ken…