Romantiek, realiteit en alles daar tussenin

“Ba, waar ben je nou?” Als ik het smsje lees kom ik net uit de wc van het vliegveld gerend. Ik heb een vreselijke file achter de rug, waarin ik – vooral tijdens penibele verkeerssituaties - minstens door drie verschillende mensen gebeld werd over de prijs van mijn auto want ik was vergeten het “for sale” bordje van het raam te halen en ik moest ook nog heel nodig plassen. Net nu je een vertraging nodig hebt, werkt het Oliver Tambo vliegveld prima en vriendje D. is na een uur wachten al bezig een noodplan te maken en te bekijken in welke hostels hij kan slapen.

In alle haast vergeet ik in de spiegel te kijken… Mijn outfit heb ik nauwkeurig bestudeerd dus ik hoop er dan maar op dat die voorbereidingstijd zijn vruchten afwerpt. Ik ren terug richting aankomsthal en daar staat hij.

Of het de onhandige entree is, of het feit dat ik na onze eerste kus sinds maanden spontaan vergeet waar ik de auto heb geparkeerd en een parkeerwacht een half uur lang met ons mee moet lopen om hem terug te vinden, het weerzien verloopt anders dan ik me had voorgesteld.

Hmm… Zou hij eigenlijk niet over mijn haar moeten aaien en zeggen hoe knap ik ben geworden? En waar blijven die vragen over de Zuid-Afrikaanse politiek, over mijn opgedane levenservaringen en over het sociale klimaat in Johannesburg… Tegelijkertijd heeft vriendje D. tot drie uur voor vertrek gewerkt, heeft hij vooral behoefte aan eten en slaap en vraagt hij zich af waarom ik toch de hele tijd zoveel wil praten.

Tegen iedereen die er de afgelopen maanden naar vroeg vertelde ik vol overtuiging dat een half jaar apart prima te doen is. “We schrijven gewoon veel walgelijke liefdesbrieven”. Maar nu zou ik er misschien ook bij zeggen dat je het weer aan elkaar wennen niet moet onderschatten: Je hebt beide immers maandenlang de tijd gehad om te wennen aan het feit dat je met niemand rekening hoeft te houden en daarnaast evenveel tijd om het ideale romantisch weerzien bij elkaar te fantaseren…

Dat romantisch weerzien blijkt achteraf niet te bestaan uit intelligente gesprekken bij kaarslicht, galante gebaren en staren naar de maan (en nu ik er goed over nadenk… nu ik het opschrijf word ik van die dingen eerder een beetje misselijk dan verliefderig). De romantiek blijkt te bestaan uit de competitie wie op een marktje in Swaziland de lelijkste prullaria kan vinden. Uit de uitdaging om zo ranzig mogelijk blikvoer uit te zoeken en er dan toch iets lekkers van te maken (spaghetti met knakworstjes uit blik is met een beetje wortel best te eten). Uit hout sprokkelen (stelen) in de tuin van het hostel om daar een kampvuur mee te bouwen. Uit elkaar pesten met de obsessieve verzameling van respectievelijk schelpen en elektrische kabeltjes.

Mijn vriendje D. heeft een oranje gewaad met visjes gekocht. Hij heeft met verve de bovengenoemde lelijkste prullaria competitie gewonnen (hoewel, een aantal van de souvenirs….be affraid ;-)). En hoewel ik best een klein beetje bang ben dat hij dat gewaad ook aan gaat trekken ben ik ook blij dat ik één waarheid weer heb herontdekt. Hoe vreemder, lomper, knulliger en onhandiger iets op film zou lijken, hoe leuker, echter en overweldigender het in de realiteit is.