Trust no one… except for Jimmy

Ruim 7 maanden in Zuid-Afrika doen iets met je. Deuren, maar dan ook alle deuren, gaan automatisch op slot. Als ik in het donker naar huis loop kijk ik na het laatste restaurant eerst even over mijn schouder of er niemand achter me loopt. Iedereen die in het openbaar met dure elektronische spullen speelt krijgt tot vervelens toe op zijn kop (you know who you are ;-) ). Het is fascinerend om te zien hoe makkelijk je een nieuwe veiligheidsroutine eigen kunt maken. En kunt vergeten.

Nadat vriendje Daniel Johannesburg heeft verkend en we samen door KwaZulu-Natal zijn getrokken komen we aan bij kustplaats Mtunzini. We slapen in een hutje, zonder slot. Zonder slot??? Maar op vijf minuten ontwenningsverschijnselen na heb ik er geen minuut minder van geslapen.

Het strand van Kosi Bay is de volgende stop. Geen mens te zien, op een aantal vissers na. We genoten van de verlatenheid van het strand en van de afwezigheid van auto’s, muren, mensen… wellicht was het niet de meest veilige plaats, maar daar heb ik geen seconde over nagedacht. Alhoewel… hoeveel boeven zou zich wagen aan de 40 minuten lange – en steile!- wandeling naar het strand over het pad waar verder alleen terreinwagens kunnen rijden?

Het besef dat de Johannesburgse waakzaamheid mij tijdelijk had verlaten kwam pas echt in het Krugerpark. Na een avond doorhalen in de bar van het hostel zitten we niet volgens plan in de auto terug naar Johannesburg, maar op een zandweggetje in het zuiden van het park. Ervaren ranger, gids en licht waanzinnige Jimmy had ons overtuigd om uit de auto te sluipen om op zoek te gaan naar dieren. Met z’n drieën lopen we gebukt door het gras, op weg naar een heuvel iets verderop. “That giraffe was running from something. I am sure there are lions there.”

Ik ben dan ook niet heel erg teleurgesteld als Jimmy aankondigt dat we niet tot aan de heuvel kunnen komen: Er komen teveel auto’s langs en omdat de begroeiing door de droogte erg minimaal is kan iedereen ons zien lopen. (Had ik al verteld dat het niet de bedoeling is om in het Krugerpark uit je auto te stappen?)

Hij kondigt aan dat hij naar de auto gaat sluipen. “Give me the keys, so I can go to the car and hoot when you can come out”. Een paar seconden later beseffen we onze situatie; we zitten illegaal midden in een kurkdroge struik in het Krugerpark tussen de leeuwen en de olifanten en hebben een wildvreemde onze autosleutels gegeven.

Gelukkig, Jimmy toetert en neemt ons mee (om even later een volgend ‘wandelingetje’ aan te kondigen om neushoorns en leeuwen op te sporen – één van ons kan met de walkietalkie waarschuwen voor passerende auto’s. Ik ben heel gelukkig met een wandelingetje naar een onschuldige giraffe).

Het is interessant om te zien hoe twee weken vakantie de maandenlang gegroeide achterdocht bijna compleet uit kunnen wissen. Terug in Johannesburg moet ik weer even omschakelen naar mijn oude routine. Maar het is prettig om te weten dat ik het nog kan; naïef en als een kip zonder kop in avonturen rollen.