Dirty cars

“Please, will you let me wash your car?” mijn vaste parkeerwacht George van de groente en fruit markt in Randburg heeft niet de blik van iemand die geld wil verdienen. Hij kijkt in- en in bezorgd.

Collega Anna en ik houden regelmatig wedstrijdjes wiens ‘dirty car’ er het viezigst uitziet… maar op dat moment wint die van mij met afstand. Een paar zware tochten over zandwegen hebben hun sporen achtergelaten.

Hoewel mijn auto op dat moment ook in Nederland als ‘vies’ zou zijn gekwalificeerd, telt het uiterlijk van je auto in Zuid-Afrika extra zwaar. Collega Anna en ik zijn waarschijnlijk de enige in het publiek bij de bioscoopfilm ‘Caramel’ die blij verzuchten hoe heerlijk stoffig alle auto’s in Beirut – waar de film zich afspeelt - zijn.

Hoeveel de Johannesburger precies om auto’s geeft wordt pas echt duidelijk als ik een ‘for sale’ bordje op mijn auto plak. Met nog maar een maand te gaan voor ik naar Nederland vlieg leek het mij tijd om de markt eens te polsen.

Op dag 2 van het bordje moest ik voor de laatste keer naar Home Affairs om mijn visum te verlengen (inmiddels lijk ik het drama dat Home Affairs heet helemaal onder de knie te hebben: de stempel staat in mijn paspoort!). Voor het stoplicht in het centrum van de stad stopte een oudere Indiase man naast mij. ‘How much?’vraagt hij met zijn hoofd uit het raampje. Twee andere mannen rennen een stukje mee op de stoep om het telefoonnummer op te slaan. Overigens herhaalde een andere man later die truc met het oog op andere doeleinden voor het telefoonnummer.

Op autoweg Jan Smuts tuf ik rustig 40 achter een bakkie vol wegwerkers (ik geniet van mijn Home Affairs victorie en het mooie weer, dus ik heb geen haast) als op de rechterbaan ineens een file ontstaat. Waarom rijdt die man naast mij ook ineens precies 40??? Als hij even later voor me komt rijden en mijn telefoon gaat snap ik waarom.

Fruitverkoper Thabo is wat minder geamuseerd over het feit dat mijn auto te koop staat. Hij heeft immers nu nog geen geld. Maar hij heeft een oplossing: Als baas William de auto nu koopt, en hij hem dan in delen afbetaald. “Please, please will you ask him? I want this car with all my heart and soul!”

Zelfs mijn Zululeraar/verkoper van straatkrant “The Big Issue” vraagt of hij mijn auto niet kan kopen. Hij denkt dat hij wel 15.000 rand bij elkaar kan krijgen zegt hij. Hoewel mijn auto inderdaad heel groot is, is hij mijns inzien toch nog steeds niet groot genoeg om in te wonen.

Een auto is hier geen vervoersmiddel. Een auto is niet alleen je vrijheid om na donker en buiten je eigen suburb te kunnen bewegen. Een auto is ook je status. De vrouw van de parkeergarage, mijn vrienden bij het stoplicht, de mannen langs de weg en in hun auto, ze horen niet het krakende stuur of het zachte piepen van de remmen. Zij zien groot, luxe en belangrijk. En hoewel het merkje tijdens een roadtrip door Mpumalanga op mysterieuze wijze van mijn motorkap is verdwenen zien mensen een BMW. Volgens dansvriendin Charmaine een van de meest ‘dateable’ auto’s.

Niks mis met die auto verering als je je auto wil verkopen. Maar ik verheug me ook alweer om me te vervoeren met een rammelende fiets. Als ik daarmee parkeer, zal ik in ieder geval van niemand op mijn kop krijgen dat ik m niet gewassen heb.